Met de billen bloot…letterlijk!
Hi! Ik ben Samantha van Loenen, pedagogisch medewerkster op een peuterleerplek in een Basisschool in Den Haag. Daarnaast een doglover, gek op auto’s en vakanties, een echte levensgenieter en gek op mijn familie en vrienden. In mijn columns neem ik jullie mee in het vrouw zijn, in de taboes die er (nog) zijn en snijd ik onderwerpen aan die niet in elk ‘normaal’ gesprek tot stand zullen komen. Omdat wij als vrouwen soms nog overruled worden door de norm van de maatschappij en het hedendaagse leven vind ik het juist belangrijk om te mogen zijn wie we zijn en te voelen wat wij als vrouw voelen.
Wij vrouwen moeten op een gegeven moment in ons leven een keer naar de gynaecoloog. Of we het nu willen of niet. Mijn eerste ervaring met een uitstrijkje vond ik verschrikkelijk. Het voelde als een inbreuk op mijn persoonlijke privacy. Mijn meest intieme plekje out in the open. Een vervangend arts die ik niet kende (ik wilde natuurlijk een vrouw want mijn eigen huisarts is een man en voor mij was dat een no go) zette de vaart er in. Iets wat onpersoonlijk riep ze: ’Kleedt u maar uit, ga maar liggen dan kom ik zo met de eendenbek bij u terug’. Ehh oke… Daar sta je dan, in je blote kont je trui naar beneden trekkend om toch je intieme plekje te bedekken en te beschermen. De arts was aardig hoor, maar juist zij als vrouw zijnde moet toch weten hoe het is? Daar miste ik de empathie van vrouw tot vrouw. Waarom stelde zij mij niet gerust? Er was nul empathie. Dit deed me wat. Toch was ik blij dat het een vrouwelijke arts was, want een man zou mij, een vrouw, al helemaal niet gerust kunnen stellen… toch?
Nu 15 jaar later sta ik daar heel anders in. In de afgelopen 4 jaar heb ik een behoorlijk dossier opgebouwd op de afdeling gynaecologie. Als je de 30 aan tikt word je opgeroepen voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Hiermee kijken ze of vrouwen tussen de 30 en 60 jaar risico hebben op baarmoederhalskanker. Door er vroeg bij te zijn kan baarmoederhalskanker worden voorkomen. Elke vijf jaar krijg je een uitnodiging. Je bepaalt zelf of je hier aan mee wilt doen. Het kan dmv een zelfafname test of op afspraak bij de gynaecoloog. Als ik hierop terug kijk is het opvallend dat ik hier vrouwen in mijn omgeving destijds nooit over heb gehoord. Nog steeds niet overigens. Ik kan me voorstellen dat je als vrouw zijn niet alles wilt delen, maar dit onderzoek is heel normaal en preventief en zou juist met elkaar gedeeld moeten worden. Wellicht vinden we steun of een luisterend oor bij elkaar. Het haalt misschien de ‘schaamte’ of taboe er vanaf. Ik was 32 toen bij mij het HPV virus werd geconstateerd. Dit virus kan baarmoederhalskanker veroorzaken. Dat was een klap zeg. De gynaecoloog zag mijn reactie en legde uit dat ik mij nog geen zorgen moest maken en dat ze mij goed in de gaten gaan houden. Ik zat in PAP 2. Dat betekend dat er enkele cellen er anders uit zien dan normaal. Over een half jaar moest ik terug komen om te kijken in hoeverre mijn lichaam het HPV virus had opgeruimd. Of niet.
Na een lang traject van 3 jaar kan ik trots vertellen dat mijn lichaam het HPV virus zelf heeft opgeruimd o.a. doormiddel van acceptatie en loslaten. Daar ben ik van overtuigd!
Ik houd het nog steeds in de gaten en bij het minst geringste zit ik bij de gynaecoloog. Zo ook een paar weken geleden. Met continue menstruatie klachten. Al 3 maanden lang. Voor mijn gevoel was ik 3 maanden lang ongesteld. De buikpijn was niet te harden en ging niet vanzelf over. Ik moest zelfs uit de klas om het weg te puffen, het leken soms wel weeën. De vraag van de kindjes ‘juf Sam waarom blaas jij?’ is lastig uit te leggen aan kindjes van bijna 4. Het antwoord ‘Ik heb een beetje buikpijn’ voldeed natuurlijk niet want in hun ogen moest ik maar proberen om te gaan poepen.
Dat helpt! Helaas… dus op naar de gynaecoloog. De vrouwelijke assistent stelt wat vragen om een helder beeld te creëren voor de gynaecoloog. Zodat hij mij gericht kan onderzoeken. Ik moest weer even terug naar de wachtkamer en werd even later naar binnen geroepen. Zit me daar een leuke vent achter de computer! Dit wordt interessant of heel erg ongemakkelijk. Hoe makkelijk ik nu dan ook bij de gynaecoloog naar binnen stap, het was nog niet eerder voorgekomen dat er een knappe vent zat.
Moet je voorstellen, lig je daar met je benen wijd in volle glorie. Met een mondkapje half op. Maar mijn edele delen lagen open en bloot. Letterlijk!
Hij was attent en stelde me op een natuurlijke manier gerust. En dat voor een man?! Hij was zelfs geïnteresseerd in mijn tatoeages. ‘Hoeveel tatoeages heb je eigenlijk?’ Ho is? Wat is dit? Waarom vraagt hij dat? ‘ehh behoorlijk veel’ antwoord ik. ‘Welke deed het meeste pijn?’ Je kan je voorstellen dat er van alles door me heen ging. Ik lig namelijk nog steeds in die beugels met een lamp op mijn edelen delen voor een echo die tegelijkertijd plaats vond. ‘De binnenkant van mijn onderarm deed het meeste pijn’ antwoord ik. Hij pakt mijn hand vast, draait mijn arm een stukje en kijkt en zegt heel vriendelijk: ‘Mooi! Wat leuk’.
Vervolgens komt mijn baarmoeder in beeld en hij vond haar prachtig. Mijn eierstokken idem dito. Hij wees alles duidelijk aan, voor zover dat kan, want voor mij was het een zwart scherm met wat grijs. Mijn eitjes kwamen in beeld en ik vroeg of dit daadwerkelijk mijn eitjes waren. Ik vond het heel mooi en bijzonder om mijn eitjes zo te zien. Hij leek wat verast dat ik dat zei maar beaamde het wel. ‘Prachtige he’.
Gynaecologisch was alles gelukkig in orde. Ik moet eerlijk bekennen dat dit het eerste onderzoek is in al die jaren waarbij ik mij volledig op mijn gemak voelde. Ondanks dat ik daar zo lag (en hij een leuke vent was) bij een mannelijke gynaecoloog voelde ik me niet bekeken maar heel erg begrepen, en kan ik, voor mijzelf althans, concluderen dat deze man meer begaan was met mij en mijn gevoelens dan de vrouwelijke artsen/gynaecologen in het verleden. Ik wil bijna zeggen dat het een fijn onderzoek was. Het is in ieder geval een man met passie voor zijn werk. Voor het eerst verliet ik
met een glimlach de afdeling gynaecologie!
Liefs,
Sam